Agresivna bošnjačka politika; Zanemarivanje činjenica i falsifikovanje istorije
U posljednje vrijeme, primjećujemo sve snažnije naglašavanje bošnjačke politike koja već godinama ponavlja svoj cilj – ostvariti Bosnu i Hercegovinu kao građansku državu u kojoj svi građani uživaju “ravnopravnost”. Koncept građanske države, koji se često promoviše u modernim političkim sistemima, teži inkluzivnosti, jednakosti i zaštiti građanskih prava. Međutim, u zemlji kao što je Bosna i Hercegovina takav koncept ne samo da nije moguć, nego prkosi zdravom razumu i logici, jer BiH je zemlja u kojoj postoje etničke, vjerske i kulturne grupe koje imaju duboko ukorenjene identitetske razlike.
U kontekstu ovih razlika, ideja o jedinstvenoj bosanskoj naciji se ističe kao kontroverzna ali i sveprisutna tema, naročito među učesnicima bošnjačke političke i akademske scene. Njeno forsiranje nosi potencijal za zaoštravanje društvene i političke klime unutar zemlje, budući da se fokus stavlja na agresora i žrtvu, te se pokušava stvoriti isključiv narativ o jednom krivcu. Međutim, treba postaviti pitanje da li je ova slika zaista reprezentativna ili predstavlja zamagljivanje stvarnih događaja.
Naglasak na demografskim promjenama, posebno u odnosu na različite regije unutar zemlje, služi kao sredstvo za naglašavanje jednostranog narativa. Iako se često ističe smanjenje broja Bošnjaka u određenim područjima Republike Srpske, kao što je Prijedor, istovremeno se izostavlja činjenica da je i broj Srba u drugim područjima, primjerice Mostaru, dramatično opao. Ovakav selektivan pristup za cilj ima stvaranje slike da su samo Bošnjaci pretrpjeli gubitke, te kako bi igrajući na tu kartu stvorili BiH po svojim željama. Ili jednostavnije posmatrano 40% manje Bošnjaka u Prijedoru znači puno više od 81% manje Srba u Mostaru.
Haški sud, u čije se presude Bošnjaci kunu, daje nam potpuno različitu sliku nego što je bošnjačka (kvazi)elita želi prikazati. U jednom od predmeta naveli su da je u BiH došlo do “etničke teritorijalne homogenizacije”, što je fraza koja kod bošnjaka izaziva paniku, jer u potpunosti pobija njihove teze o tome da je Republika Srpska nastala na genocidu i da je etnički očišćena, dok s druge strane baca drugačije svijetlo na njihov ekskluzivitet žrtve. Ignoriše se takođe da su upravo Bošnjaci kroz imigracione procese najviše napustili BiH, ponajviše iz nezadovoljstva zbog politike onih koji predstavljaju njihov narod.
Prema navodima profesora Steve Pašalića etnička teritorijalna homogenizacija najbolje se vidi upravo u Federaciji, gdje je u sarajevskom kantonu bilo 157.143 srbina prije rata, a danas ih ima 13.300. S druge strane broj bošnjaka porastao je sa 259.470 na 346.575. U Zenici je broj srpskog stanovništva pao za 90%, sa 23.430 na 2.409.
Iskrenu demografsku analizu u Federaciji nije moguće izvršiti, jer kako bi se onda mogla opravdati težnja jednog naroda da se prikaže kao jedina žrtva, ukoliko se prikaže da u tuzlanskoj regiji imamo 90% Bošnjaka, a nekad ih je bilo 40-60%, ili da ima samo 1,60% Srba, a nekad ih je bilo 17%. A takva porazna statistika se može primjeniti na čitavu Federaciju. Kako to da narod “koji je pretrpio najveće zločine” i dalje ima dominantnu demografsku strukturu?
Sve izraženija bošnjačka politika koja promoviše Bosnu i Hercegovinu kao građansku državu susreće se ne samo sa izazovima etničkih i kulturnih razlika unutar zemlje, već i sa konretnim istorijskim činjenicama. Kontrast između različitih interpretacija događaja i istorije dodatno produbljuje podjele. U tom kontekstu, potreba za objektivnim sagledavanjem istorijskih i demografskih aspekata postaje imperativ, a stvaranje jedinstvenog nacionalnog odgovora mora da postane postane suštinski značaj srpske politike.
