Kada na pretraživaču Vikipedija ukucate Blajburg dobijete otprilike sljedeći sadržaj: – „Slučaj Blajburg, poznat kao Blajburški masakr, odnosi se na događaj koji se desio krajem Drugog svetskog rata tokom maja 1945. godine, kada je ubijeno na hiljade zarobljenih prilikom povlačenja prema slovenačko-austrijskoj granici. Ne postoje tačni podaci koliko je vojnika pogubljeno, uglavnom bez suđenja kao čin osvete za ustaške zločine u NDH tokom rata, a koliko njih je poginulo u borbi. Iz tog razloga, ostaje otvoreno pitanje o obimu zločina, koji su u tom slučaju počinili partizani, praktikujući doktrinu „prijekog suda“ prema zarobljenicima. Na prvoj komemoraciji blajburškim žrtvama 1990. godine govorilo se o 10.000 žrtava, a tokom devedesetih blajburške žrtve uvećavale su se nevjerovatnom brzinom. Već sredinom devedesetih govori se o 80.000 žrtava, kasnije se taj broj povećavao, da bi se danas govorilo o 200.000 žrtava. Istovremeno sa množenjem blajburških žrtava, mijenjala se i njihova struktura. Dok se u početku govorilo o vojnicima, vrlo brzo se moglo čuti da je bilo i civila, a zatim i da su više od polovine žrtava bili civili. U isto vrijeme i istim intenzitetom smanjivao se broj jasenovačkih žrtava“.
Kada ukucate Srebrenica dobijete nešto sasvim drugo, iako bi ono što se, na žalost i sramotu srpskog naroda, u julu 1995. godine dogodilo u Srebrenici, bez ikakvih problema moglo da se opiše sljedećim riječima: – „Slučaj Srebrenica, poznat kao srebrenički genocid, odnosi se na događaj koji se desio krajem tragičnog sukoba u BiH tokom jula 1995. godine, kada je ubijeno na hiljade ljudi zarobljenih prilikom povlačenja iz Srebrenice prema Tuzli. Ne postoje tačni podaci koliko vojnika tzv. Armije BiH je pogubljeno, uglavnom bez suđenja kao čin osvete za zločine nad Srbima u Podrinju tokom rata, a koliko njih je poginulo u borbi. Iz tog razloga, ostaje otvoreno pitanje o obimu zločina, koji su u tom slučaju počinile srpske snage, praktikujući doktrinu „prijekog suda“ prema zarobljenicima. Na prvoj komemoraciji srebreničkim žrtvama nije se govorilo o broju žrtava, a tokom kasnijih godina srebreničke žrtve uvećavale su se nevjerovatnom brzinom. Već početkom 2000-ih govori se o nekoliko hiljada žrtava, kasnije se taj broj povećavao, da bi se danas govorilo o više od 8.000 žrtava. Istovremeno sa množenjem srebreničkih žrtava, mijenjala se i njihova struktura.
Dok se u početku govorilo o vojnicima, vrlo brzo se moglo čuti da je bilo i civila, a zatim i da su više od polovine žrtava bili civili. U isto vrijeme i istim intenzitetom smanjivao se broj jasenovačkih žrtava“.
Elem, koliko god se iz političkog Sarajeva zgražavali nad ovim zato što im ruši lažni mit o genocidu, činjenica je da se ovim riječima mnogo vjernije opisuje sramni događaj i strahoviti zločin iz jula 1995. godine, nego onako kako oni to rade već više od dvije i po decenije. Na kraju krajeva, paralelu između Blajburga i Srebrenice još prije nekoliko godina, na opšte iznenađenje, prvi je povukao „prvi u Bošnjaka“ Bakir Izetbegović. Na njega su se zbog toga obrušili islamski jastrebovi ogrnuti u odoru građanskih ekstremista poput Reufa Bajrovića, ali ako Bakir nešto kaže, pa se ujede za jezik, a onda se zbog toga što je rekao nađe na udaru Reufa i kompanije, onda treba biti siguran da je istina upravo na tom tragu. Drugim riječima – nije bio genocid, već ratni zločin protiv ratnih zarobljenika. U skladu s tim, na mezarju u Potočarima smiraj nisu našle žrtve genocida, već strijeljani vojnici Armije BiH i oni koji su stradali daleko od Srebrenice i mnogo prije strahovitog zločina iz jula 1995. godine.
Darko Momić Čkalja
